Hoe tranen mij een ander verhaal vertelden
“Je bent een prachtige meid, in je ziel en in je gezicht. Ik ben blij dat ik je heb leren kennen.” Haar ogen vulden zich met tranen toen we afscheid namen en we elkaar nog een keer omhelsden. ‘En ik heb niet eens mijn best gedaan om leuk te zijn,’ schoot er door mij heen. Ik begreep niet dat zij mij een mooi persoon vond en mij zou gaan missen zonder dat ik mijn best had gedaan om zo te zijn. Door mijn tijd in Roemenië leerde ik steeds meer hoe ik tegen mezelf aankeek.
Ik had al jong geleerd dat de leuke en geaccepteerde personen degenen zijn die altijd hun woordje klaar hebben, op de voorgrond zijn en in de groep de grappen vertellen. Ik was zo niet. Ik hield er altijd al van om op de achtergrond te zijn en vond het niet erg om in groepsverband aan de zijkant te gaan zitten en soms zelfs met niemand te praten. Alleen te kijken en te zijn, en zo te genieten. Ik dacht echter te begrijpen dat mensen je dan zielig vinden. ‘Wat zit je daar alleen, kom even bij ons zitten’, zijn van die kleine hinten waaruit ik begreep dat ik anders moest zijn dan ik vaak graag wilde. Zeker in nieuwe situaties en als ik moe ben vind ik de achtergrond de heerlijkste plek, daar voel ik me thuis en dat heb ik nodig om uiteindelijk beter in de groep te mengen.
Tijdens deze reis, waarin ik ook deze vrouw had leren kennen, had ik me ook vooral op de achtergrond bevonden. Ik kon de taal nog niet zo vloeiend om me in gesprekken te mengen, ik was zeker niet degene met de snelle grapjes en ik had ook niet mijn best gedaan om ‘leuk te zijn’ zoals ik onbewust dacht dat ik moest zijn. Daarom was ik zo verbaasd om haar tranen te zien. Want zonder tranen had ik kunnen denken dat het gewoon mooie en lieve woorden waren die horen bij een afscheid. Maar de tranen vertelde me dat ze het meende. De tranen vertelde me dat ik een verschil had gemaakt door er gewoon te zijn, door mezelf te zijn. En dat, heel eerlijk, verraste me.
Het was echter niet de eerste keer in Roemenië dat mensen huilen als ik weer vertrek na een tijdje met ze opgetrokken te hebben. Ik probeer de les nu aan te nemen en in mijn onzekerheid te spreken. De les dat ik hier goed zit en mensen kan bereiken door ‘gewoon mezelf te zijn’. En vooral de les dat ik zo mag zijn zoals ik ben. Dat ik niet hoef te veranderen of mezelf anders voor moet doen om mijn plek in een groep in te nemen. Natuurlijk wist ik dat allemaal wel in mijn hoofd, maar de tranen bereikten mijn hart waardoor ik mijn onzekerheid onder ogen zag, en een andere stem hoorde.
Ik hoor de fluisterstem van God die zegt: Je bent goed zoals je bent en Ik gebruik je zoals je bent.
Bemoedigend. Bevrijdend. Ontroerend.How tears told me a different story
“You’re a beautiful girl, in your soul and in your face. I’m glad I got to know you.” Her eyes filled with tears as we said goodbye and hugged each other one more time. ‘And I didn’t even try my best to be nice,’ flashed through my mind. I did not understand how she thought I was a nice person and was going to miss me without trying my best to be like that. Through this time in Romania, I learned more and more how I viewed myself.
I had learned at an early age that the nice and accepted people are the ones who always have their say, are up front and tell the jokes in the group. I was not like that. I always liked to be in the background and didn’t mind sitting on the side in groups and sometimes not even talking to anyone. Just watching and being alone, enjoying it. However, I thought I understood that people then find you pitiful. ‘What are you sitting there alone, please come and sit with us’ are those little hints from which I understood that I had to be different than I often liked to be. Especially in new situations and when I’m tired, I find the background the most wonderful place, that’s where I feel at home and that’s what I need to eventually integrate better into the group.
On this trip, during which I had also met this woman, I had also been mostly in the background. I was not yet fluent enough in the language to engage in conversations, I was certainly not the one with the quick jokes, nor had I tried my best to ‘be nice’ in the way I subconsciously thought I should be. That’s why I was so surprised to see her tears. Because without tears, I could have thought they were just beautiful and sweet words that belong to a goodbye. But the tears told me she meant it. The tears told me that I had made a difference by just being there, by being myself. And that, quite honestly, surprised me.
However, it was not the first time in Romania that people cried when I left again after spending time with them. I now try to take the lesson and speak into my uncertainty. The lesson that I am right here and can reach people by ‘just being myself’. And especially the lesson that I am meant to be the way I am. That I don’t have to change or pretend to be different to take my place in a group. Of course, I knew all that in my head, but the tears reached my heart that made me face my insecurity, and hear a different voice.
I heard the whispering voice of God saying: you are good just the way you are and I use you the way you are.
Encouraging. Relieving. Touching.