“Goedemiddag, documenten alstublieft,” de politieagent keek ons door mijn open gedraaide raampje aan. Jantina haalde de documenten van de auto tevoorschijn en ik zocht naar mijn rijbewijs in de zak van mijn vest. We reden terug van de kinderclub op weg naar de kleine kerk die we op zaterdag bezoeken en de politie had ons voor controle van de weg gehaald.

“De auto is van mij,” zei Jantina. “Maar nu rijdt mijn vriendin uit Nederland.” Ze gaf door het raampje de documenten aan de agent. De tweede agent die nog bij de politieauto stond keek op, keek ons aan en zei vervolgens iets in het Roemeens tegen zijn collega die bij ons stond.

“Mijn collega staat voor u garant,” zei de agent toen hij zich weer naar ons toe draaide, en gaf de documenten terug. Verbaasd van de plotselinge omslag en nog een beetje zenuwachtig van de ambtenaren stopte ik snel mijn rijbewijs weer terug en reed voorzichtig de auto weer de straat op.

Die ochtend had ik wel mijn rijbewijs in mijn vestzak gestopt, maar niet mijn paspoort. In Nederland kan je je ook met een rijbewijs identificeren en ik verwachtte niet dat ik aangehouden zou worden. “Ik had mijn paspoort niet bij mij,” bekende ik aan Jantina. “Die moet je wel meenemen! Als je die niet bij je hebt nemen ze je mee naar het politiebureau of krijg je een grote boete.” Reageerde ze. We waren verwonderd en dankbaar voor de tussenkomst van Boven. Allebei kenden we die agent niet die voor ons garant wilde staan. En ik ben niet zo bekend met het concept dat als een ambtenaar garant voor je staat, je dan niet meer gecontroleerd wordt of alles wel in orde is..?    

Poepoe, ik zuchtte opgelucht. Ik was blij dat ik er nu niet voor had gezorgd dat we met z’n allen naar het politiebureau moesten. En ik neem me voor om voortaan wel mijn paspoort mee te nemen! Deze gebeurtenis gaf mij weer een nieuw inkijkje in de Roemeense cultuur en in het leven met de Heere. Die voor ons zorgt en ons soms bijzonder uitredt ook als we zelf het gevaar nog niet weten.

De week ervoor vertelde ik op de kinderclub het verhaal van de ‘uitredding’ van de verlamde man die bij de Heere Jezus werd gebracht. Hij en zijn vrienden dachten wellicht dat zijn grootste probleem was dat hij niet kon lopen. Maar de Heere keek dieper en zag wat de man echt nodig had: “Zoon, uw zonden zijn u vergeven.” Afgelopen zondag in de kerk werd het verhaal ook aangehaald. Als wij mensen echt willen helpen moeten wij ook dieper leren kijken dat hun oppervlakkige problemen. We moeten net als de Heere Jezus hun ziel zien, het allerbelangrijkste. De ogen van de Heere Jezus zagen een menigte als schapen die geen herder hadden. 

Wat zag Hij? Hij zag dat ze geen gemeenschap met God hadden. Hij zag de verdorvenheid van de zonden. Hij zag de urgentie omwille van de eeuwige bestemming, maar Hij zag ook het verschil dat Zijn discipelen in de levens van deze mensen kunnen maken: “De oogst is groot maar er zijn weinig arbeiders. Bid daarom tot de Heere van de oogst dat Hij arbeiders in Zijn oogst uitzendt.”  

Het lied dat we zongen ging als volgt:

Frange-ma o Doamne Vreau in inima sa simt ” Trimiterea”
Mare-i secerisul Dar putini sunt lucratori in via Ta

Breek mij O Heer ik wil in mijn hart “Het Zenden” voelen
Groot is de oogst, maar weinigen zijn de arbeiders in Uw wijngaard

Doamne eu vreau trimite-ma La ai Tai copii, credinta Tu le ceri
Te rog Doamne atinge-ma Lumea e-n nevoie si-n dureri
Doamne eu vreau trimite-ma Vreau sa fie voia Ta in viata mea
Da-mi putere, invata-ma Sa-Ti vestesc in lume dragostea

Heer ik wil dat U mij stuurt
Naar Uw kinderen, U vraagt geloof van hen
Alstublieft Heer raak mij aan
De wereld is in nood en in pijn
Heer ik wil dat U mij stuurt
Ik wil dat Uw wil in mijn leven is
Geef mij kracht, leer mij
Om Uw liefde aan de wereld te verkondigen