Kleine autokronieken
“Sora! (zuster) Hoe oud zijn uw kinderen?”, klonk de stem van Adi op de achterbank. Zojuist had ik Adi met zijn broertje en twee zusjes opgehaald voor de club. Ook buurjongen Adrian zat op de achterbank. “Ik heb geen kinderen”, reageerde ik glimlachend. “Waarom niet?” “Omdat ik niet getrouwd ben, maar ik ben ook nog maar 25”, voegde ik eraan toe. “Mijn moeder is ook 25!” “Ja en zij heeft al 5 kinderen”, zei ik. “Welnee, wel zes!” Ow, dan heb ik er blijkbaar toch één gemist…
We draaien de dorpsweg op en slaan al snel linksaf om nog een ander kind op te halen. Als we afslaan zien we een ander meisje lopen dat met haar kleine nichtjes naar de club gaat. Ze is alleen. “Rij door!”, zeggen de kinderen op de achterbank. Rebeca is niet zo geliefd bij de andere kinderen. “Nee, we wachten even!”, zeg ik en ik draai het raampje open. Als Rebeca ons ziet begint ze te rennen. Er is nog plek voorin de auto en ze neemt naast mij plaats. “Hoe gaat het Rebeca?” “Goed”. “Komen je nichtjes ook naar de club?” “Ja!”
“Is goed, dan breng ik eerst jullie naar de kerk en daarna haal ik jouw nichtjes op.” Terwijl ik de auto verder rijd, begint er en verhit gesprek tussen Rebeca, Adi en Adrian. Het gaat erover dat Rebeca een vriend zou hebben, maar zij zelf ontkent het. “Echt wel, die jongen met die lange haren!”
Ik zet de kinderen bij de kerk af en draai de auto om. Eerst maar de kleine nichtjes Maria en Ruxana ophalen. Zij wonen bij hun blinde oma die nauwelijks voor hen kan zorgen. Hun moeder werkt in Frankrijk en hun vader is een aantal jaar terug ook in Frankrijk overleden. Ik parkeer de auto bij hen voor de poort. De hond begint woest te blaffen. Gelukkig zit die aan een ketting, want die zou me levend verscheuren!
Na een paar keer roepen open ik de poort. Ik zie de meisjes en hun oma in de tuin staan, de hond staat op een paar meter afstand woedend aan de ketting te blaffen en te trekken. Ik twijfel even maar loop er dan snel langs naar de meiden toe. Ruxana staat in haar onderbroek, Maria is wel aangekleed. “Gaan jullie mee naar de club?”, vraag ik. Het is even stil, er wordt geaarzeld. “Rebeca is nog niet thuis.” Zegt de oma. “Die heb ik al bij de kerk gebracht! Gaan jullie ook mee?” De meiden willen graag mee en Maria rent met Ruxana naar de schuur om zich om te kleden. Ik praat even met de oma. Ze vertelt hoe zwaar het is. Dat ze niet meer kan en ze vertelt weer van de vader die in Frankrijk omgekomen is. Elke week vertelt ze hetzelfde. Ik luister weer en probeer me in te leven in haar situatie. Inderdaad lijkt het me heel erg zwaar. “Wij zijn arm, mijn ziel doet pijn, maar mijn rijkdom is in de hemel bij God!”, beëindigt ze haar klaagliederen. Ik glimlach, “zo is het!”.
De meisjes komen terug. Ruxana heeft een mooi prinsessenjurkje aan waarbij ik nog even moet helpen met het dichtdoen van de rits. Ook help ik Ruxana nog met het doen van haar haar. Ik kan net een staartje maken. “Komen jullie mee?” De meisjes zijn enthousiast en in de auto wordt honderduit gepraat. Ik geniet altijd van deze momenten met de meisjes, want ik weet dat het anders wordt als ze op de club zijn. Dan kruipen ze in een hoekje en doen niet meer mee. Zeker Ruxana is heel verlegen en doet zelfs niet mee met de spelletjes. Net als hun nicht Rebeca worden ze buitengesloten, waardoor Ruxana helemaal dichtklapt als er andere kinderen bij zijn. Dan lukt het Jantina en mij ook niet meer om haar erbij te betrekken.
Ik moet nog twee andere meisjes ophalen. Ruxana mag toeteren als we bij Simona voor de poort staan. Haar oma opent de poort. “Simona komt niet, ze moet op haar broertje passen.” Zegt ze.
Een stukje verderop woont Lena. Hetzelfde ritueel volgt. Ik stop de auto en Ruxana drukt op de claxon. Lena’s moeder verschijnt. Ik begroet haar glimlachend. “O, ik ben vergeten dat het vrijdag is!” zegt ze als ze ons ziet. “Even een paar minuten wachten, Lena moet zich nog aankleden.” Een paar minuten later verschijnt Lena aangekleed en wel met een blijde glimlach op haar gezicht. Ze heeft er duidelijk weer zin in om naar de kerk te gaan.
Little car chronicles
‘Sora! (sister) How old are your children?’, said Adi in the back seat. Just now, I had picked up Adi with his little brother and two sisters for the club. Neighbouring boy Adrian was also in the back seat. ‘I don’t have children’, I responded, smiling. ‘Why not?’ ‘Because I’m not married, but I’m also just 25’, I added. ‘My mother is also 25!’ ‘Yes and she already has five children’, I said. ‘Well no, she has six!’ Ow, then apparently I missed one…
We turn onto the village road and soon turn left to pick up another child. As we turn, we see another girl walking, she usually goes with her nieces to the club. She is alone. ‘Drive on!’, the children in the back seat say. Rebeca is not so loved by the other children. ‘No, we’ll wait!’ I say and I roll down the window. When Rebeca sees us she starts running. There is still room in the front of the car and she sits down next to me. ‘How are you Rebeca?’ ‘Good.’ ‘Are your nieces coming to the club too?’ ‘Yes!’
”Alright, I’ll take you to church first and then I’ll pick up your nieces.” As I continue driving the car, a heated conversation starts between Rebeca, Adi and Adrian. It is about Rebeca supposedly having a boyfriend, but she herself denies it. ‘ Surely it’s that boy with the long hair!”
I drop the children off at the church and turn the car around. First I pick up little cousins Maria and Ruxana. They live with their blind grandmother who can barely look after them. Their mother works in France and their father also died in France a few years back. I park the car at their gate. The dog starts barking furiously. Luckily it is on a chain because it would tear me alive!
After calling a few times, I open the gate. I see the girls and their grandmother standing in the garden, the dog a few metres away barking and pulling furiously at the chain. I hesitate for a moment but then quickly walk past it towards the girls. Ruxana is standing in her underwear, Maria however is dressed. ‘Are you guys coming to the club?’ I ask. There is silence for a moment, hesitation. ‘Rebeca is not home yet’, says the grandmother. “I’ve already brought that one to church! Are you coming too?” The girls are eager to join us and Maria runs to the barn with Ruxana to change clothes. I talk to the grandmother for a while. She tells me how tough it is. That she can’t do any more and she tells again of the father who died in France. Every week she tells the same thing. I listen again and try to empathise with her situation. Indeed it seems very tough to me. ‘We are poor, my soul aches but my wealth is in heaven with God!’, she ends her lament. I smile, ‘That’s true!’
The girls return. Ruxana has a beautiful princess dress on which I still have to help close the zip. I also help Ruxana do her hair. I can just make a ponytail. ‘Are you coming along?’ The girls are excited and in the they chat away. I always enjoy these moments with the girls because I know things will be different when they are at the club. Then they crawl into a corner and don’t participate anymore. Ruxana in particular is very shy and doesn’t even participate in the games. Just like their cousin Rebeca, they are excluded, causing Ruxana to shut down completely when other children are around. Then Jantina and I no longer manage to involve her either.
I have to pick up two other girls. Ruxana gets to honk when we are at Simona’s gate. Her grandmother opens the gate. ‘Simona is not coming today, she has to look after her little brother.’ She says.
A little further on, Lena lives. The same ritual follows. I stop the car and Ruxana presses the horn. Lena’s mother appears. I greet her smiling. ‘Oh, I forgot it’s Friday!’ she says when she sees us. ‘Just a few minutes, Lena still has to get dressed.’ A few minutes later, Lena appears dressed and well with a happy smile on her face. She is clearly looking forward to come to church again.