Oogstfeest
In Oktober vierden we oogstfeest, of dankdag op een zondag bij ons in de kerk. Iedereen kon vruchten, groenten of wat voor oogst dan ook meenemen en aan het einde van de dienst werd het onder de mensen verdeeld. Zo werd dankdag ineens wel heel tastbaar.
Een week later bezochten we een kerk op het platteland. Een kerk waar we voor de zomer ook kinderclub hebben gedaan met rond de 8 kinderen. Nu, na de zomer, wilden we er weer mee gaan beginnen. En daarvoor wilden we eerst de kerkdienst bezoeken en de broeders en zusters van deze kleine gemeente spreken. We wisten niet dat dit de zondag was dat hier oogstfeest werd gevierd, anders waren we vast niet met lege handen gekomen.
Toen we de kleine ruimte binnenkwamen zag ik twee meisjes van de kinderclub zitten. Wij waren verbaasd om hun te zien en zij om ons te zien! Deze meiden kwamen altijd wel naar de club maar niet naar de kerk omdat hun ouders niet christelijk zijn. Nu zaten ze toch in de kerk. Keurig naast elkaar met een grote zwarte Bijbel en een eveneens zwart zangboek op hun schoot. Hun opa en oma (die wel christelijk zijn en een stuk verderop in een grotere stad wonen) hebben besloten hun grote en comfortabele kerk te verlaten en naar dit kleine dorpskerkje te gaan zodat ze hun kleinkinderen mee kunnen nemen. Het raakte me dat deze trouwe club kinderen nu in de kerk zitten en zo kreeg het oogstfeest ineens een diepere betekenis. Ja, hoe zal de oogst zijn onder de kinderen die wij wekelijks onderwijzen? Ik kijk uit naar het oogstfeest.
Het zien van deze twee meiden was een vreugdevol voorproefje. In de dienst mochten zij ook bidden. “Heere dankUwel voor mij ouders en mijn broertjes en zus. DankUwel dat U altijd voor mij zorgt en mij altijd beschermt als ik naar school ga. DankUwel voor het eten dat U mij elke dag geeft. Zonder U zou ik geen eten hebben. DankUwel dat U alle mensen naar Uw evenbeeld hebt geschapen en ons toch verschillende persoonlijkheden en gewoonten hebt gegeven. Wilt U zorgen voor de arme mensen en voor de planeet aarde want er zijn veel mensen die slechte dingen doen…” En haar zus bad: “Heere ik ben een zondaar en doe vaak dingen verkeerd, wilt U mij vergeven?”
Diezelfde middag bezochten we nog een andere kerk op het platteland. Ook hier doen wij wekelijks club maar er zijn meestal geen kinderen die naar de kerk komen op zondag. Toen we het kleine kerkje binnenstapten liepen we bijna tegen een grote stapel cementzakken en andere bouwmaterialen aan. “Wat is er hier aan de hand?” Vroeg ik. “De kerk is in verbouwing”, reageerde een zuster. Ze wees ons op de gaten in de muur en de broeder die de leiding heeft vertelde ons over het slechte fundament waar de vloer van de kerk op ligt. Dat verbaasde ons niet. Het kraakte altijd en toen de kinderen een keer gingen springen leek het hele gebouw wel te bewegen. “Willen jullie het even zien?” Vroeg hij. En voordat we antwoord konden geven had hij al wat stoelen opzij geschoven om een stuk van de vloer eruit te halen. Ik vond het allemaal erg grappig. Jantina en ik stonden naast de broeder en keken naar de balken waar de vloerplaten op liggen. De balken steunen alleen op de betonnen rand aan de zijkant van de kerk. We waren het ermee eens dat er hier wel iets mag veranderen. De kerk moet op een stevig fundament liggen om te kunnen blijven zaaien, om hopelijk ook hier ooit te kunnen oogsten. Deze broeder doet goed werk! Zoals ons meisje al bad: DankUwel dat U ons naar Uw beeld hebt geschapen en we toch verschillende persoonlijkheden hebben. Allemaal mogen we de Heere dienen met wat we hebben ontvangen.
Ja, Paulus zei het al: “Laten we niet moe worden om goed te doen, want te Zijner tijd zullen we oogsten als we het niet opgeven.”
Harvest feast
In October, we celebrated harvest feast, or Thanksgiving Day, on a Sunday at our church. Everyone could bring fruit, vegetables or whatever harvest they had, and at the end of the service it was distributed among the people. This made Thanksgiving Day very tangible.
A week later, we visited a church in the countryside. A church where we had also held a children’s club before the summer with around eight children. Now, after the summer, we wanted to start again. And before that, we wanted to attend the church service and speak to the brothers and sisters of this small congregation. We didn’t know that this was the Sunday when the harvest feast was celebrated here, otherwise we would certainly not have come empty-handed.
When we entered the small room, I saw two girls from the children’s club sitting there. We were surprised to see them, and they were surprised to see us! These girls always came to the club but not to church because their parents are not Christian. Now they were sitting in church after all. Neatly next to each other with a large black Bible and an equally black hymn book on their laps. Their grandparents (who are Christian and live a bit further away in a larger town) had decided to leave their large and comfortable church and go to this small village church so that they could take their grandchildren with them.
It touched me that these faithful children are now sitting in church, and so the harvest feast took on a deeper meaning. Yes, what will the harvest be like among the children we teach every week? I look forward to the great harvest feast. Seeing these two girls was a joyful preview. They were also allowed to pray during the service. “Lord, thank You for my parents and my siblings. Thank You for always taking care of me and protecting me when I go to school. Thank You for the food You give me every day. Without You, I would have no food. Thank You for creating all people in Your image and yet giving us different personalities and habits. Please take care of the poor people and the planet Earth, because there are many people who do bad things…‘ And her sister prayed, ’Lord, I am a sinner and often do wrong things. Please forgive me.”
That same afternoon, we visited another church in the countryside. We also hold weekly club meetings here, but usually no children come to church on Sundays. When we entered the small church, we almost bumped into a large pile of cement bags and other building materials. ‘What’s going on here?’ I asked. ‘The church is being renovated,’ replied a sister. She pointed out the holes in the wall, and the brother in charge told us about the poor foundation on which the church floor rests. That didn’t surprise us. It always creaked, and when the children jumped on it once, the whole building seemed to move. ‘Would you like to see?’ he asked. And before we could answer, he had already moved some chairs aside to remove a section of the floor. I found it all very funny. Jantina and I stood next to the brother and looked at the beams supporting the floorboards. The beams are only supported by the concrete edge on the side of the church. We agreed that something needs to change here. The church must have a solid foundation in order to continue sowing, in the hope that one day we will be able to reap the harvest here too. This brother is doing a good job! As our girl prayed: Thank you for creating us in your image and yet giving us different personalities. We all may serve the Lord with what we have received.
Yes, as Paul said: ‘Let us not grow weary in doing good, for at His time we will reap a harvest if we do not give up.’