Spreek je daarom zo moeilijk Roemeens?
“En woon jij hier in de buurt?” De oudere vrouw keek me vragend aan. We waren in een dorpje in de regio Suceava waar we een VakantieBijbelWeek deden van drie dagen. De kinderen zaten in de tent naar het Bijbelverhaal te luisteren en ik ging even bij de vrouwen in het gras zitten. “Nee, ik woon op dit moment in Drobeta Turnu Severin, ik ben hier alleen voor de kinderkampen. Weet u waar Drobeta is?” Ze knikte, “spreek je daarom zo moeilijk Roemeens omdat je uit die regio komt?” “Nee, ik kom uit Nederland, ik ben hier nog maar een jaar”, glimlachte ik.
Voor een maand verblijf ik in regio Suceava. Helemaal aan de andere kant van het land, in het noordoosten tegen de Oekraïense grens. Hier help ik mee met tent evangelisaties onder kinderen en andere activiteiten. Het is echt een andere regio van Roemenië. Het is hier glooiend, heuvelachtig landschap, dicht bij de bergen van de Karpaten. Het is hier ook ongeveer 10 graden kouder als in Drobeta (waar ik heel blij mee ben, ik heb liever 25 dan 35 graden!). Ook heb ik ontdekt dat het hier veel religieuzer is dan in de regio in het zuidwesten waar ik normaal verblijf. Op beide plekken is het merendeel Orthodox maar hier is het meer gepraktiseerd. Bijvoorbeeld was er een weg afgesloten toen we op een zondag terug reden na een kerkdienst in Suceava. Allerlei politie en beveiliging was op de been en de mensen stonden drie rijen dik langs de kant van de straat. Tussen hen door werd een kist met relikwieën gedragen. Ik huiverde, toen ik het zag. Een zuster vertelde me dat de orthodoxie hier ook veel heidense elementen heeft, zoals de aanbidding van de relikwieën en het geloof in de geesten van voorouders.
Op een volgende zondag in een andere stad liepen we ’s avonds een rondje. Het was de heilige dag van Paulus en Petrus. Bij de Orthodoxe kerk stond een lange rij mensen die een open tent op een verhoging opdraaide waar de mensen iconen konden kussen, kruisjes sloegen en door de priester gezalfd werden op hun handen en voorhoofd. Op de achtergrond klonk een gedragen en zingende stem van een priester die gebeden en Bijbelgedeelten voordroeg. Ook dit ritueel was indrukwekkend om te zien. Zoveel mensen, oude mensen, jonge mensen, kinderen die daar heen gaan, en weer blij weggaan omdat ze geloven dat ze daardoor gezegend worden.
De vrouw waar ik mee was vertelde me dat er hier ook nog kloosters zijn waar mensen op hun knieën rondom kruipen. Ik moest denken aan Luther. En aan Romeinen 10 vers 3 waar staat dat ze de gerechtigheid van God niet kennen en daardoor hun eigen gerechtigheid tot stand proberen te brengen. “Zo is het echt, ze hebben oren maar ze horen niet, ze hebben ogen maar ze zien niet,” reageerde ze toen ik het deelde. Het is heel erg moeilijk om het evangelie met deze mensen te delen omdat ze het echt niet zien…
Er zijn hier in deze regio echter ook veel protestantse christenen. Volgens Joshua project is in Roemenië ruim 6 procent evangelisch christen (in de zin dat ze naar een kerk gaan die het evangelie duidelijk preekt). Net als in Nederland zijn de christenen niet echt verspreid en een groot gedeelte woont in deze regio. Veel meer dan in het Zuid Westen waar ik woon.
Gelukkig wordt er in de kerken in Roemenië veel nadruk gelegd op het getuigen zijn en het delen van het evangelie aan de mensen buiten de kerk. Vandaar ook deze kinderkampen die door plaatselijke kerken worden georganiseerd. Het is een groot voorrecht om daarbij te zijn en eraan mee te werken. Het raakte me tijdens dit eerste kamp toen we een lied zongen waarin de volgende regel voorkwam: “Vin la Isus cu credinƫ ă, El te va ierta”. “Kom in geloof naar Jezus, Hij zal je vergeven”. Het is zo mooi dat het evangelie nu in het geheugen van de kinderen zit. Ze hebben het gehoord! Moge de Heere het zegenen aan hun harten, dat vele levens en harten verandert zullen worden.
Op naar de volgende!Is that why you find it so difficult to speak Romanian?
‘And do you live around here?’ The older woman looked at me questioningly. We were in a village in the Suceava region where we were doing a three-day camp. The children were sitting in the tent listening to the Bible story and I sat down for a while with the women in the grass. “No, I currently live in Drobeta Turnu Severin, I am here only for the children’s camps. Do you know where Drobeta is?” She nodded, ‘is that why you speak difficult Romanian because you are from that region?’ ‘No, I’m from the Netherlands, I’ve only been here a year,’ I smiled.
For a month, I am staying in Suceava region. All the way on the other side of the country, in the north-east against the Ukrainian border. Here I am helping with tent evangelisations among children and other activities. It really is a different region of Romania. It is gentle, hilly countryside here, close to the Carpathian mountains. It is also about 10 degrees colder here than in Drobeta (which I am very happy about, I prefer 25 to 35 degrees!). I also discovered that it is much more religious here than in the region in the south-west where I normally stay. In both places, most are Orthodox but here it is more practised. For example, a road was closed when we were driving back one Sunday after a church service in Suceava. All kinds of police and security were out and people stood three rows thick along the side of the road. Between them a coffin of relics was being carried. I shuddered when I saw it. A sister told me that Orthodoxy here also has many pagan elements, such as the worship of relics and belief in the spirits of ancestors.
On another Sunday in another city, we walked around in the evening. It was the holy day of Paul and Peter. At the Orthodox church, a long line of people lined up an open tent on an elevation where people could kiss icons, make crosses and be anointed on their hands and foreheads by the priest. In the background, a carried and singing voice of a priest recited prayers and Bible passages. This ritual too was impressive to see. So many people, old people, young people, children going there, and leaving again happy because they believe they will be blessed as a result.
The woman I was with told me that there are also monasteries here where people crawl around on their knees. I had to think of Luther. And of Romans 10 verse 3 where it says that they do not know the righteousness of God and therefore try to establish their own righteousness. ‘That’s really how it is, they have ears but they don’t hear, they have eyes but they don’t see,’ she responded when I shared. It is very difficult to share the gospel with these people because they really don’t see it
However, there are also many Protestant Christians here in this region. According to Joshua project, over 6 percent in Romania are evangelical Christians (in the sense that they attend a church that clearly preaches the gospel). As in the Netherlands, Christians are not really dispersed and a large proportion live in this region. Much more than in the South West where I live.
Fortunately, the churches in Romania place a lot of emphasis on witnessing and sharing the gospel to those outside the church. Hence these children’s camps organised by local churches. It is a great privilege to be there and participate in them. It touched me during this first camp when we sang a song that included the following line: ‘Vin la Isus cu credinƫă, El te va ierta’. ‘Come in faith to Jesus, He will forgive you’. It is so beautiful that the gospel is now in the children’s memory. They have heard it! May the Lord bless it to their hearts, that many lives and hearts will be changed.
On to the next one!