Tijd voor afscheid
“Bedankt voor alles wat jullie voor Lisanne hebben gedaan en betekend”, mijn vader keek tante Ani en ome Filemon aan. “Het was een vreugde voor ons om haar hier te hebben, ze is als onze eigen dochter,” reageerde tante Ani. De tranen schoten in mijn ogen. Het afgelopen jaar was ik regelmatig een aantal dagen bij familie Mihai geweest en ze waren voor mij als mijn eigen familie geworden. En nu was de tijd voor het afscheid gekomen. De anderhalf jaar in Roemenië waren bijna voorbij en dit was de laatste keer bij hen.
Leendert en papa waren met het vliegtuig gekomen om een aantal dagen met mij mee te lopen in Roemenië en uiteindelijk met elkaar terug te reizen. Een jaar geleden kwam ik Roemenië binnenrijden en vroeg ik me af wat dit jaar zou gaan brengen. Nu weet ik wat het me heeft gebracht. Het is mooier geweest dan ik had gehoopt en er is gebeurd wat ik niet had verwacht. Het mooie is dat ik met veel mensen en kinderen een diepe band heb opgebouwd waarin ik gezegend werd en tot zegen kon zijn. Met het afscheid op deze plek hoorde ik dat ik zonder woorden een getuige was geweest. Verschillende mensen deelden dat ze door mijn voorbeeld aan het denken waren gezet. Iemand die zijn land en familie verlaat om in een ander land de taal te leren en de mensen te dienen. Blijkbaar zelfs toen ik nog niet kon spreken heb ik toch een boodschap overgebracht. Dat is bijzonder en maakt me dankbaar.
Dit jaar is ook gebeurd wat ik niet had verwacht. Aan het begin van het jaar werd ik door Leendert opgebeld en na een tijd van zoeken en bidden hebben we de beslissing gemaakt om samen het leven te delen en de Heere te dienen. Ik had mijn weg alleen uitgestippeld. Eerst voorbereiding door korte termijn in buitenland te zijn en daarna voor lange termijn uitgezonden te worden naar Oost Europa. En toen kwam Leendert. Het verlangen is nog steeds hetzelfde en nog even brandend om de Heere te dienen en te gaan waarheen Hij roept om Zijn getuige te zijn. Het mooie is dat we het nu samen mogen doen. Dat betekent ook dat we samen de weg gaan zoeken. We hopen volgend jaar te trouwen en eerst in Nederland te vestigen. Daarom heb ik besloten om te stoppen met Kimon en de eerst geplande uitzending. Dit is geen makkelijke beslissing geweest, ik ben al jaren in voorbereiding en veel mensen zijn betrokken in gebed en ondersteuning. We denken echter wel dat dit de beste beslissing is, nu we samen de weg gaan zoeken is het belangrijk om dat ook in rust en alle ruimte te kunnen doen. Maar ik snap heel goed als het voor jullie als supporter een teleurstelling is.
De afsluiting van een periode is altijd terugkijken en vooruitkijken. Ik zie tientallen kindergezichtjes. Lachende oogjes, enthousiaste begroetingen. Ik hoor de kinderen een lied zingen: “Kom naar Jezus in geloof, Hij zal je vergeven”. Ik zie mezelf in gebrekkig Roemeens een verhaal vertellen. Ik zie het meisje dat op de club geen woord spreekt maar bij haar thuis hardop voor mij bid. Ik voel de knuffel en kus van een Roemeense orthodoxe vrouw terwijl ze wenst dat mijn leven zo zal zijn als mijn mooie lach. Ik voel de handen van zusters op me terwijl ze bidden voor mijn toekomst. Honderden kinderen. Tientallen broeders en zusters. Liefde gekregen en liefde gegeven. En als deze herinneringen vervagen zie ik de schitterende trouw van God. Hij Die dit jaar bewezen heeft dat ik me nergens zorgen over hoef te maken omdat Hij voor mij zorgt. Hij gaf mij gaven die ik mocht uitdelen. Hij vervulde mij toen ik leeg was. Hij gaf mij liefde toen ik die niet had. Hij gaf mij geduld toen die van mij op was. Hij gaf mij familie toen ik de mijne achterliet en Hij zal altijd, altijd met mij meegaan.
Waar de weg mij brenge moge
Aan des Vaders trouwe hand
Loop ik met gesloten ogen
Naar het onbekende land
Als je donateur bent en je wilt weten wat er met het geld gebeurt, download dan hieronder de brief van Kimon en het hometeam voor donateurs.
Time to say goodbye
‘Thank you for everything you have done and meant to Lisanne,’ my father looked at Aunt Ani and Uncle Filemon. ‘It was a joy for us to have her here, she is like our own daughter,’ Aunt Ani replied. Tears welled up in my eyes. Over the past year, I had regularly spent a few days with the Mihai family and they had become like my own family. And now it was time to say goodbye. My year and a half in Romania was almost over and this was my last time with them.
Leendert and Dad had flown in to spend a few days with me in Romania and eventually travel back together. A year ago, I entered Romania and wondered what this year would bring. Now I know what it has brought me. It has been more beautiful than I had hoped, and things happened that I had not expected. The beautiful thing is that I have built a deep bond with many people and children, in which I was blessed and could be a blessing. As I said goodbye in this place, I heard that I had been a witness without words. Several people shared that my example had made them think. Someone who leaves his country and family to learn the language and serve the people in another country. Apparently, even when I couldn’t speak yet, I still communicated a message. That is special and makes me grateful.
This year, something happened that I hadn’t expected. At the beginning of the year, Leendert called me, and after a period of searching and praying, we made the decision to share our lives and serve the Lord together. I had planned my path alone. First, I would prepare by spending a short time abroad, and then I would be sent on a long-term mission to Eastern Europe. But then Leendert came along. The desire is still the same and just as burning to serve the Lord and go where He calls us to be His witnesses. The beautiful thing is that we can now do it together. That also means that we will seek the way together. We hope to get married next year and settle in the Netherlands first. That is why I have decided to stop with Kimon and the originally planned mission. This has not been an easy decision; I have been preparing for years and many people have been involved in prayer and support. However, we do believe that this is the best decision. Now that we are going to find the way together, it is important to be able to do so in peace and with all the space we need. But I understand very well if this is a disappointment for you as supporter.
The end of a period always involves looking back and looking ahead. I see dozens of children’s faces. Smiling eyes, enthusiastic greetings. I hear the children singing a song: ‘Come to Jesus in faith, He will forgive you’. I see myself telling a story in poor Romanian. I see the girl who doesn’t say a word at the club but prays aloud for me at home. I feel the hug and kiss of a Romanian Orthodox woman as she wishes that my life will be like my beautiful smile. I feel the hands of sisters on me as they pray for my future. Hundreds of children. Dozens of brothers and sisters. Love received and love given. And as these memories fade, I see the wonderful faithfulness of God. He who has proven this year that I have nothing to worry about because He takes care of me. He gave me gifts to share. He filled me when I was empty. He gave me love when I had none. He gave me patience when mine was gone. He gave me family when I left mine behind, and He will always, always go with me.
Wherever the road may take me
At the Father’s faithful hand
I walk with my eyes closed
Towards the land unknown
If you are a financial supporter and would like to know what happens with the money, please download the letter from Kimon and the home team for supporters below.